Dziękczynienie stworzenia: Ps 139, 2-18

Panie, przenikasz i znasz mnie,
Ty wiesz, kiedy siadam i wstaję.
Z daleka przenikasz moje zamysły,
widzisz moje działanie i mój spoczynek
i wszystkie moje drogi są Ci znane.
Choć jeszcze nie ma słowa na języku:
Ty, Panie, już znasz je w całości.
Ty ogarniasz mnie zewsząd
i kładziesz na mnie swą rękę.
Zbyt dziwna jest dla mnie Twa wiedza,
zbyt wzniosła: nie mogę jej pojąć.
Gdzież się oddalę przed Twoim duchem?
Gdzie ucieknę od Twego oblicza?
Gdy wstąpię do nieba, tam jesteś;
jesteś przy mnie, gdy się w Szeolu położę.
Gdybym przybrał skrzydła jutrzenki,
zamieszkał na krańcu morza:
tam również Twa ręka będzie mnie wiodła
i podtrzyma mię Twoja prawica.
Jeśli powiem: «Niech mię przynajmniej ciemności okryją
i noc mnie otoczy jak światło»:
sama ciemność nie będzie ciemna dla Ciebie,
a noc jak dzień zajaśnieje:
<mrok jest dla Ciebie jak światło>.
Ty bowiem utworzyłeś moje nerki,
Ty utkałeś mnie w łonie mej matki.
Dziękuję Ci, że mnie stworzyłeś tak cudownie,
godne podziwu są Twoje dzieła.
I dobrze znasz moją duszę,
nie tajna Ci moja istota,
kiedy w ukryciu powstawałem,
utkany w głębi ziemi.
Oczy Twoje widziały me czyny
i wszystkie są spisane w Twej księdze;
dni określone zostały,
chociaż żaden z nich [jeszcze] nie nastał.
Jak nieocenione są dla mnie myśli Twe, Boże,
jak jest ogromna ich ilość!
Gdybym je przeliczył, więcej ich niż piasku;
gdybym doszedł do końca, jeszcze jestem z Tobą.

Modlitwa przygotowawcza: Na początku modlitwy uświadom sobie, że stajesz przed Bogiem i chcesz z Nim rozmawiać. On jest teraz obecny przy Tobie. Rozważaj, jak patrzy na Ciebie. Po uczynieniu znaku krzyża poproś Go o łaskę skupienia na modlitwie, aby to Duch Święty ją prowadził, usuwał wszystkie przeszkody oraz oczyszczał Twoje intencje, czyny i wszelkie działania, kierując je ku większej chwale Boga.

Obraz: Wchodząc w modlitwę, przypomnij sobie tekst, który będziesz rozważać – możesz go jeszcze raz przeczytać. Następnie zaangażuj swoją wyobraźnię. Wyobraź sobie, że razem z Jezusem przebywasz na przepięknej górskiej polanie. Jest wiosna, wokół Was – mnóstwo zieleni i pełnej życia roślinności. Przed Wami – zapierający dech w piersiach widok na góry. Na twarzy Jezusa widzisz zachwyt. Pytasz Go, co to za miejsce. On odpowiada, że to Twoje serce.

Prośba o owoc: W dzisiejszej modlitwie poproś o łaskę radości istnienia.

1. „Panie, przenikasz i znasz mnie […]” Nasz Bóg zna nas lepiej niż ktokolwiek inny. Zna nas lepiej niż my sami. Dlatego, chcąc poznać głębię własnego serca, możemy o nią pytać naszego Stwórcę. O pomoc w odkryciu jakiej prawdy o sobie chcesz prosić Boga? Jakie obszary swojego serca chcesz razem z Nim odkrywać?

2. „Ty ogarniasz mnie zewsząd i kładziesz na mnie swą rękę.” Ogarnianie zewsząd oraz położenie ręki mogą przywodzić na myśl przytulenie miłosiernego Ojca. Ta bliskość, intymność i głębia relacji mogą być dla nas fundamentem, na którym możemy budować życie, bo wiemy, że jest ktoś, kto nas zna, kocha i wchodzi z nami w relację. Odpowiedzią na takie doświadczenie może być też głęboka i przemieniająca serce radość. Jakie myśli i uczucia budzą się w Tobie, gdy medytujesz słowa tego psalmu?

3. „Dziękuję Ci, że mnie stworzyłeś tak cudownie, godne podziwu są Twoje dzieła.” Na zakończenie pierwszego tygodnia rekolekcji spróbuj stanąć przed Bogiem i wypowiedzieć przed nim te słowa: „Dziękuję Ci, że mnie stworzyłeś tak cudownie, godne podziwu są Twoje dzieła”. Możesz opowiedzieć Bogu o tym, co przeżywasz, gdy przed Nim stajesz i to mówisz. Możesz po prostu z Nim być, możesz milczeć. Idź za tym, co podpowiada Ci serce.

Rozmowa końcowa: Na koniec porozmawiaj z Bogiem o tym wszystkim, co zrodziło się w Twoim sercu pod wpływem dzisiejszej modlitwy. Opowiedz Mu o swoim lęku. Podziel się uczuciem niepewności. Wyraź nadzieję na prawdziwe spotkanie. Bądź szczery przed Panem. Możesz Mu podziękować za to, co odkryłeś lub poprosić Go o coś, czego bardzo potrzebujesz. Porozmawiaj z Nim przez chwilę serdecznie – jak przyjaciel z Przyjacielem. Na zakończenie pomódl się słowami modlitwy Ojcze nasz.