Ef 1, 3-6

Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, On napełnił nas wszelkim błogosławieństwem duchowym na wyżynach niebieskich – w Chrystusie. W Nim bowiem wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem. Z miłości przeznaczył nas dla siebie jako przybranych synów przez Jezusa Chrystusa, według postanowienia swej woli, ku chwale majestatu swej łaski, którą obdarzył nas w Umiłowanym.

Modlitwa przygotowawcza: Stając w obecności Bożej, uczynię znak krzyża. Poproszę, aby wszystkie moje zamiary, decyzje i czyny były skierowane w sposób czysty do służby i chwały Jego Boskiego Majestatu.

Obraz: Wyobrażę sobie Boga Ojca planującego moje powstanie, jeszcze przed stworzeniem świata.

Prośba o owoc: Poproszę w tej medytacji o lepsze poznanie miłości Boga.

1. Bóg obdarza nas swoim błogosławieństwem. A my, ludzie, potrafimy boleśnie dotykać złym słowem, spojrzeniem pełnym obojętności, nienawiści lub pogardy. Bóg nigdy tak na nas nie patrzy. W Nim jest pełnia błogosławieństwa, którym nas obdarza. Pragnie dla nas tylko tego, co dobre. Najlepsze. Czy czuję się błogosławiony przez Boga, który mnie stworzył?

2. Bóg wybrał nas, mnie, przed założeniem świata. Jeszcze nie było Ziemi, kosmosu, wszechświata… A Bóg, Stwórca tego ogromu, myślał o mnie. Planował moje powstanie: kolor oczu, wzrost, kształt nosa… Ale i moje zdolności, talenty, upodobania. Planował tak, jak planuje się powstanie pięknego, cennego dzieła. Dzieła na miarę geniuszu jego Stwórcy.

3. Towarzyszyła Mu miłość do mnie. Miłość, która istniała wcześniej niż ja, która sprawiała, że Bóg planował już wtedy uczynić mnie swoim dzieckiem. Kimś najbliższym i upragnionym. To Boża wola i Boże pragnienie względem mnie.

4. Czy potrafię spojrzeć na siebie jako na kogoś ukochanego, upragnionego przez Boga, mającego ogromną wartość w Jego oczach?

Rozmowa końcowa: Zakończę rozważanie osobistą rozmową z Panem o tej medytacji i odmówię Ojcze nasz.