Ps 139, 1b-5. 13-16

Panie, przenikasz i znasz mnie,
Ty wiesz, kiedy siadam i wstaję.
Z daleka przenikasz moje zamysły,
widzisz moje działanie i mój spoczynek
i wszystkie moje drogi są Ci znane.
Choć jeszcze nie ma słowa na języku:
Ty, Panie, już znasz je w całości.
Ty ogarniasz mnie zewsząd
i kładziesz na mnie swą rękę. […]
 
Ty bowiem utworzyłeś moje nerki,
Ty utkałeś mnie w łonie mej matki.
Dziękuję Ci, że mnie stworzyłeś tak cudownie,
godne podziwu są Twoje dzieła.
I dobrze znasz moją duszę,
nie tajna Ci moja istota,
kiedy w ukryciu powstawałem,
utkany w głębi ziemi.
Oczy Twoje widziały me czyny
i wszystkie są spisane w Twej księdze;
dni określone zostały,
chociaż żaden z nich [jeszcze] nie nastał.

Modlitwa przygotowawcza: Stając w obecności Bożej, uczynię znak krzyża. Poproszę, aby wszystkie moje zamiary, decyzje i czyny były skierowane w sposób czysty do służby i chwały Jego Boskiego Majestatu.

Obraz: Wyobrażę sobie matkę, która tuli do piersi malutkie dziecko.

Prośba o owoc: Poproszę w tej medytacji o zaufanie do Boga na obecnym etapie mojego życia.

1. Moje istnienie jest zamierzone przez Boga. Istnieję, choć mogłoby mnie nie być. Jestem chciany i niejako utkany według Bożego zamysłu już w łonie mojej matki. Gdy powstawałem w ukryciu, to Bóg ukształtował moją duszę i jest Mu znana moja istota. Czuwa nade mną jak najczulsza matka. Łączy mnie z Nim więź miłości. Pragnie być dla mnie kimś najbliższym, pragnie mojego szczęścia. Czy mam świadomość Jego nieustannej, czułej opieki?

2. Nic nie jest tajemnicą dla Boga. On wie wszystko, co dotyczy mnie i mojego życia. Zna moje myśli, zamiary i czyny, obawy i lęki. Moje pragnienia i motywacje. Moje słabości i mocne strony, sukcesy i porażki. Jakie uczucia budzi we mnie świadomość, że Bóg tak dobrze mnie zna i rozumie?

Rozmowa końcowa: Zakończę rozważanie osobistą rozmową z Panem o tej medytacji i odmówię Ojcze nasz.